Blog Innej Mamy i Innego Syna. O fajnych miejscach i wydarzeniach. O tym jak oswoić świat, gdy jest się trochę innym...

piątek, 21 października 2016

Byłem w kinie

Pojechałem sam do centrum handlowego. Byłem  w kinie.Sam kupowałem bilet, znalazłem salę          i miejsce. Film " Osobliwy dom pani Peregrine" był bardzo fajny i magiczny.Podobał mi się.      Warto iść do kina.
   Innym razem zaproszę na film moją koleżankę.
 

poniedziałek, 10 października 2016

Jesienią o przyjaźni

         Szaro,buro, pada deszcz, niby tak jak być powinno, w końcu mamy jesień...                                     Inny Syn dzielnie z samego rana zwleka się z łózka,w pierwszej chwili nieco nieprzytomnie ocenia sytuację a następnie nie zważając na  stan reszty rodziny zaczyna prowadzić dialog na tematy lekkie i...egzystencjalne. Kiedy pozostałe ledwo poruszające kończynami, snujące się w porannej malignie, persony nie wyrażają ochoty na kontynuowanie rozmowy, dialog przeradza się w monolog. Cóż, jak na Innego przystało Wojtek zawsze znajdzie jakieś rozwiązanie.Trzeba z rana pogadać z kimś interesującym. Za oknem ledwo co wstał kolejny dzień, Syn zasuwa do busa, który ma dowieźć go  do szkoły. Dom powoli się wyludnia. Reszta rodziny, bez przesadnego entuzjazmu, wyrusza do boju.Wszak mamy Nowy Wspaniały Dzień! A na straży zostaje... no powiedzmy pies. Nie, nikogo nie obrażam, tylko to stworzenie, które z nami mieszka od prawie dziewięciu lat jest jakimś dziwnym ... no jest Innym Psem. Niby to spaniel, który jak wiadomo, niekoniecznie dysponuje uroczym, łagodnym charakterem. Dysponuje za to urodą, choć umówmy się,że do całości psa nie pasuje ogon.Ten z całą pewnością trafił do właściciela dość przypadkowo i nie chce dostojnie zwisać,jak przystało na standardy rasy. Ogon jest zawsze w ruchu tyle, że zawinięty w uroczy rogalik.  A raczej w haczyk... Haczyk się cieszy, frasuje, oczekuje.. 
Przez dziewięć lat psiego życia, nasza psa czuje się za nas odpowiedzialna, a szczególnie czuje się odpowiedzialna za Wojtka. Początki psio-wojtkowej zażyłości nie były proste. Charakterny pies walczył o wpływy z charakternym młodym człowiekiem. I nie raz zęby wbijały się w ...sierść, bo niezbyt jeszcze duży Wojtek schodził do poziomu czworonoga i w ferworze zabawy gryzł psa w okolice ogona. Na szczęście ludzkie ząbki nie robiły stworzeniu krzywdy ( obrońców zwierząt prosimy o wyrozumiałość), a miejsce w stadzie zostało ustalone.  Na korzyść Wojtka.                        
Gama kocha Młodego miłością wielką i specyficzną. Z jednej strony Wojtek to kompan do zabawy, któremu przynosi się piłkę w lesie, nawet jeżeli do dyspozycji jest całe stado czyli rodzina. Na Wojtka czeka się pod drzwiami i macha ogonem zanim matka usłyszy kroki syna . O Wojtka jednak też się martwi, kiedy sam wychodzi z domu.Spaniel nerwowo biega i patrzy na nierozważnych rodziców, którzy pozwalają na takie eksperymenty. Gdyby pies potrafił w takich chwilach mówić... No, dobrze,że nie potrafi.
Wojtka budzi się rano,  wbiega się do pokoju z Inną Mamą ( mama nie biega, mama pełznie)  i tak przy okazji robi się rewizję w koszu na śmieci. A nuż jakiś fajny szeleszczący papierek lub, co jest szczytem psich marzeń, chusteczka higieniczna. Gama uwielbia napychać mordę chusteczkami. Nie gryzie ich, nie połyka, tylko trzyma w paszczy, chowa się na swoim posłaniu i robi za groźnego psa, wydając złowieszcze pomruki, zwłaszcza, jeśli w pobliżu znajduje się Wojtek. Syn zazwyczaj lekko obraża się na psie zaczepki i idzie poskarżyć mamuśce. Na widok mamuśki zębiska same puszczają zdobycz. To się nazywa mieć autorytet... Tylko te psie oczy, raczej figlarne...
Gama bywa zmęczona swoim niesfornym stadem. " Dalibyście już spokój" mówi czasami psi wzrok, a cielsko z łoskotem mości się za zasłoną. Mimo jednak kłopotów jakie spadają na spanielą głowę za sprawą Innego Syna i reszty rodziny, Gama czuje się ważna, niezastąpiona. I słusznie. Taki to Inny Pies, Innej Rodziny.